Усе мы прызвычаіліся да традыцыйнага адміністрацыйна-тэрытарыяльнага падзелу Беларусі, дзе найперш вылучаецца шэсць абласцей, аднак вучоныя-этнографы вылучаюць, у сваю чаргу, таксама шэсць гісторыка-этнаграфічных раёнаў з улікам традыцыйнай гаспадаркі, жылля, адзення, дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва, мясцовых гаворак, фальклорнай творчасці і інш. Гэта -Паазер'е, Усходняе Палессе, Заходняе Палессе, Падняпроўе, Панямонне, Цэнтральная Беларусь.
    Больш падрабязна аб іх адметнасцях мы пагаворым у наступны раз.
    У мінулым выпуску мы пачолі расказ аб культурным ландшафце на тэрыторыі Беларусі, які падзяляецца, нагадаем, на шэсць гісторыка-атнаграфічных раёнаў.
    Такім чынам, Паазер'е занмае паўночную частку сучаснай тэрыторыі краіны. На поўдні яно распасціраецца да водападзелу Заходняй Дзвіны і Дняпра, а на захадзе — да в. Нарач. Рэгіён адпавядае асноўнаму масіву старажытнай Полацкай зямлі, заселенай крывічамі і іх нашчадкамі. Менавіта тут пачынаючы з XVI ст. шырока ўжывалася краёвая назва «Беларусь», якая ў канцы XX стагоддзя пашырылася на ўсю сучасную тэрыторыю рэспублікі.
    Усходняе Палессе займае болыпую частку Палескай нізіны да правабярэжжа Заходняга Буга і Выганаўскага возера на захадзе.
    Заходняе Палессе размяшчаецца ў басейнах верхняй Прыпяці і яе прытокаў — Піны і Ясельды. На захадзе ўключае правабярэжжа Заходняга Буга, на поўначы па вярхоўях Нарава і Ясельды мяжуе з Панямоннем, на ўсходзе на поўнач ад Целяхан і Лунінца і далей па міжрэччы Гарыні і Сцвігі — з Усходнім Палессем.
    Падняпроўе размешчана ў басейне Дняпра і яго прытокаў Сожа і Друці, часткова Бярэзіны.
    Панямонне займае верхні басейн Нёмана і яго прытокаў сягаючы на поўдзень да вярхоўяў Нарава і Ясельды, а яа ўсход да Налібоцкай пушчы і возера Нарач. У народнай традыцыі да Нядаўняга часу захоўвалася гістірычная назва гэтага краю — «Літва», а мясцовага беларускага насельніцтва — «літвіны».
    Цэнтральная Беларусь займае асноўную частку сучаснай Мінскай і заходнюю ўскраіну Магілёўскай абласцей.
    Такім чынам, кожны з нас можа лічыць сябе не толькі жыхаром пэўнай вобласці — тэрыторый, падзеленых некалькі дзесяткаў гадоў назад штучна, але і жыхаром краю, гістарычныя і этна-культурныя традцыі якога складваліся на працягу спіагоддзяў.